پیکانی

لعلی بهزار خرده زر آبستن چون پیکانی بصد سپر آبستن

ناوک چشمت چو یاد آرم ز خون چشم من لعل پیکانی شود فرسنگ در فرسنگ سنگ

دل ز بیداد تو رو کرد به آبادانی در نظر، برگ گل و لاله کند پیکانی

گرمی خونم گدازد بیضهٔ فولاد را از تنم نتوان برون آورد پیکانی درست

شود ز خون یلان در دهان تیر خدنگ به شکل صورت پیکان چو لعل پیکانی

ز هجران سینه ام بشکافت کو پیکانی از تیرش کزان مرهم شکاف سینه افگار بربندم

کمانداران زهر سوئی بتیری خسته آهوئی تو هم تیر مژه داری بساز ای چشم پیکانی

از خدنگ عشق، پیکانی که شد در سینه جمع کوهکن را تیشه گردید و مرا زنجیر شد

سخت مشتاقیم پیمانی بکن سخت مجروحیم پیکانی بکن

چون تو در هر تیر پیکانی ندارد چرخ دون می‌زند صد تیر تا یک قطره آبم می‌دهد