پیوست

مرا پیوسته در خون می‌کشد پیوسته ابرویی که نتواند کشیدن هیچ بازویی کمانش را

نگردد یارب این فرخنده منزل، خالی از مهمان ز روی چون گل یاران بود پیوسته گلریزان

عمر بلبل چو وفا کرد به دوری بنمرد تا ز پیوستن گل بوی وفایی برسید

غازیان طفل خویش را پیوست تیغِ چوبین از آن دهند به دست

ابروی پیوست تو بر مه و خور طعنه زد چشم سیه مست تو عیب بعبهر گرفت

پیوسته ز دیده در کنارم اشک است در پای غم یار نثارم اشک است

ساغر ابروی پیوستۀ او محوم کرد هر که را نیستی افزود بهستی پیوست

روزگاری است که پیوسته بدان ابرویم دیرگاهی است که سر داده بدین شمشیرم

تو از نو رستگانی آب و گل را من از پیوستگانم جان و دل را

پیوسته باد رای ترا یمن بر یمین همواره باد عزم ترا یسر بر یسار