پیل افکن

هرکه در باغ بلا کارد درخت‌ کین تو در سر میدان تو در پای پیل افکنده باد

چه صعب رودی، دریا نهاد و طوفان سیل چه منکر آبی، پیل افکن و سوار اوبار

شیرِ گردون کرد فر به خویش را تا آورند شهریارِ پیل افکن را کباب از رانِ شیر

بیلک پیل افکنت به چشم بداندیش رشته و سوزن شهاب و دیو لعین است

وران دشت عشق همه پیل افکنند آهوی این دیار کشند شیر در رسن

ای بسا پهنه که شد صارم او پیل افکن ای بسا بیشه که شد نیزه او شیر ربای

پلنگ خاصیت و شیر زور و پیل افکن همای سایه و طوطی حدیث و باز شکار

لشکر کش و قلعه گیر و دشمن کش پیل افکن و شاه گیر و شیر اوژن

سپهدار عباس پیل افکنش شد از کین جدا هر دو دست از تنش

نرگسا چشم تو گیرنده و مست است ولی نیست چون آهوی پیل افکن او شیرشکار