پیغاره

چه مایه گرم برون آمدی ز خلوت غیر که شکوه در دل و پیغاره بر زبانم سوخت

چونک مجلس بی چنین پیغاره نیست از حدیث پست نازل چاره نیست

چنین داد پاسخ که ای بدکنش سزاوار پیغاره و سرزنش

شب ز خود رفتم و بر شعله گشودم آغوش کو بدآموز که پیغاره به دلدار برد

خواهم که دگر سخن به پیغاره نم تا جان ستم رسیده را چاره کنم

خواهم شود به شکوه و پیغاره رام من در گونه‌گون ادا به زبان‌ها ستوده‌ای

سرانجام مرگست زو چاره نیست به من بر بدین جای پیغاره نیست

تو دانی که ما سخت بیچاره‌ایم نه بر جای خواری و پیغاره‌ایم

ز فرمان تن‌آزاده و ژنده‌پوش ز آواز پیغاره آسوده گوش

بیاموخت فرهنگ و شد برمنش برآمد ز پیغاره و سرزنش