پیشگاه

ز مردی و دانش نباید که راه بپویی ازین نامور پیشگاه

مگر به روشنیِ این چراغِ ربانی به پیشگاه حقیقت رِسَم ز راهِ مجاز

کز این پیشتر بنده نزدیک شاه فرستاد و برخواند در پیشگاه

چو موبد بپردخت از سوگ شاه نهاد آن کیی نامه بر پیشگاه

تألیف این یشت متاخر به نظر می‌رسد، گرچه مطالب آن قدیمی است. به نظر کریستن‌سن بندهای ۱ تا ۵ و نیز بندهای ۳۸ تا ۵۸ تألیف سستی است. اما بخش‌هایی که حاوی ستایش و مدح قهرمان‌های قدیم در پیشگاه ویو است (بندهای ۷ تا ۳۷) از دورهه‌ای بسیر متاخر نیست.

بدان ای سزا پیشگاه بلند که اختر یکی رای روشن فکند

در سال ۱۴۰۱ میلادی تیمور لنگ به عراق حمله کرد. او پس از تسخیر بغداد ۲۰٬۰۰۰ نفر از ساکنان را به قتل رساند. تیمور دستور داد هر سرباز سر دو نفر از ساکنان را بریده و در دست داشته باشد (بسیاری از سربازان به حدی ترسیده بودند که سر زندانیانی را که در لشکرکشی‌های پیشین اسیر شده بودند بریده و به پیشگاه تیمور بردند). تیمور به کشتار مردمان بومی آشوری مسیحی که هنوز هم در شمال عراق جمعیت زیادی دارند دست زد. در همین زمان است که شهر باستانی آشور خالی از سکنه شد.

وزآن جا سوی کاخ شاه آمدند بزرگان سوی پیشگاه آمدند

چو آن نامه برخواند پیروز شاه برآشفت زان نامور پیشگاه

از ایدر گراینده شو عذرخواه امیر گزین را سوی پیشگاه

جوانان تازه‌وارد به پیشگاه میترا معرفی شده، به درجهٔ نخست از این هفت مرتبه دست می‌یافتند و تحت آموزه‌های روحانیان سعی در رسیدن به سایر درجات داشتند.[۱]

زمین را ببوسید در پیشگاه بدوگفت کای نامور پادشاه

وان خسرو زمانه ‌که ظلش به پیشگاه بر فرق کسری و جم و خاقان و قیصر است