پیروزه

لبانش چو جزع یمانی کبود رخانش چو پیروزهٔ نابسود

تا درون چار طاق خیمهٔ پیروزه‌ای طبع را بی‌چار میخ غم نخواهی یافتن

ز دینار وز بدرهای درم ز یاقوت و پیروزه و بیش و کم

بوستان شد چون بهار چینیان از رنگ و بو کوه چون یاقوت و چون پیروزه سرو غاتفر

بی‌زارم از آن لعل که پیروزه بود بی‌زارم از آن عشق که سه روزه بود

یکی پادشاهی را قدحی پیروزه مرصع به جواهر هدیه داد چنان که اندر جهان نظیر آن نبود. حکیمی حاضر بود. گفت، «چگونه همی بینی ای حکیم؟» گفت، «همی بینم که مصیبتی است یا درویشی». گفت، «پیش از این هردو ایمن بودی. اگر بشکند مصیبتی است که آن را مثل نیست و اگر بدزدند درویشی و حاجتی تا آنگاه که با دست آید. آنگاه اتفاق افتاد که بشکست. عظیم رنجور شد و گفت، «حکیم راست گفت».

چو شاه فروزندگان از سپهر ز پیروزه گون تخت خود دید چهر

نسر طایر را چو باز چتر سلطان جهان در گریز طارم پیروزه میمون کرده اند

خوان ز پیروزه کاسه از یاقوت دیده را زو نصیب و جان را قوت

استاد علی پیروزه از شاعران طبرستان (قرن چهارم) به زبان طبری چنین می‌سراید:

چو گردون پیروزه از جوشنش بکند آن همه کوکب روشنش

پس از مرگ مارسیان در ۴۵۷ چنین انتظار می‌رفت که آنتمیوس جانشین او شود اما آسپار، فرماندهٔ قدرتمند سپاهیان روم شرقی ترجیح داد که یکی از افراد خودش به قدرت دست یابد و در نتیجه امپراتوری به لئوی یکم رسید. آنتمیوس بدون کینه‌ورزی نسبت به لئو به خدمت او درآمد و توانست پیروزهایی را طی نبردهایش در ۴۵۹ تا ۴۶۴ علیه اوستروگوت‌ها در ایلیریکوم و در ۴۶۶ تا ۴۶۷ علیه هونها در ساردیکا (صوفبهٔ امروزی در بلغارستان) به‌دست‌آورد. آنتمیوس سپس برای تحکیم روابطش با لئو با دختر او اوفمیا ازدواج کرد.