پیرهن

مگر که پای تو بست ای نسیم گلشن مصر نه یوسفی نه بشیری نه موی پیرهنش

برداشت ساقی ما شرم از میان و منهم گل پیرهن قبا را بگشود و پیرهن هم

که دارم پس پرده یک دختری سمن داغ و گل پیرهن دلبری

پیش ما وصل لباسی پرده بیگانگی است چشم می پوشد ز بوی پیرهن یعقوب ما

پیرهن گر تنت آزرد چه پوشی آن را عیب یوسف نتوان کرد به نازک‌بدنی

هر آن که سوز درون مرا کند انکار عجب کند که ببیند به غیر پیرهنم

من ار بخون خود آلوده پیرهن گردم بخون کشوریان دامنم نگردد تر

ای ناز جهان پیرهنی دوختی از ناز بیم است که این پردهٔ رازم بدری تو

به دستیش در طیلسان حسن (ع) زبانم به دست دگر پیرهن

فدای بوی خوشت باد جان که پیرهنت ز باد و باد ز گل گل ز ما دریغ نداشت