پیرمرد

جلال آل احمد از حاضران در این جلسه بود و در مقالهٔ «پیرمرد چشم ما بود» به خوانش این شعر توسط نیما اشاره می‌کند.

پیرمردی لطیف در بغداد دخترک را به کفشدوزی داد

جوانی فرا رفت کای پیرمرد چه در کنج حسرت نشینی به درد؟

گفت کسری به پیرمرد حریص که چرا حرص می‌زنی چندین‌؟

هر آن چیز گوید همه گوش دار که او پیرمردی بود هوشیار

جلال آل احمد («پیرمرد چشم ما بود»، آرش، دی ۱۳۴۰، شماره ۲)

(پیرمرد): کنون که دم زدی از ایدآل، گویم راست: برای من دگر اینگونه زندگی بی‌جاست!

چنین داد پاسخ ورا پیرمرد کزین در که گفتی سوارا مگرد

بعد از آن پیرمرد کودک را به اسکله می‌رساند و از یونان خارج می‌کند. پس از این پیرمرد در چهارراهی توقف می‌کند و هر بار که چراغ راهنمایی رانندگی تغییر رنگ می‌دهد باز هم او همان‌جا می‌ماند و تمام شب را تا سپیده صبح در وسط خیابان است. صبح حرکت می‌کند و به خانه پدری اش قدم می‌گذارد و باز به گذشته می‌رویم و روز تولد دختر الکساندر را می‌بینیم. توفان تمام شده و با وجود اینکه او به رقص علاقه‌ای ندارد با همسرش می‌رقصد و در آخر او به آنا می‌گوید که روزی از تو پرسیدم: چه مدت طول می‌کشد تا فردا شود؟ تو به من گفتی: ابدیت و یک روز.

عاشقی را چه جوان چه پیرمرد عشق بر هر دل که زد تأثیر کرد

کجا شد آنهمه مردی که گفتی سپهر پیرمرد آن جوان نیست

پیرمردی‌ام معیل و بارکش روز و شب در دشت باشم خارکش

گر از زبان چو زوبین من بیازارد روان تیره نااهل پیرمرد گیا