پیرانه

شبانی با پدر گفت: ای خردمند مرا تعلیم ده پیرانه یک پند

روز جوانی آنکه به مستی تباه کرد پیرانه سر شناخت که بخت جوان نداشت

پیرانه‌سر بلاکش ابروی او شدم با قامت خمیده کشیدم کمان او

خاک سیه کشیدم در دیده بیجمالش پیرانه سر چو طفلان خوش سرمه یی کشیدم

تا جوان گردی فروغی در جهان پیرانه‌سر تازه کن عهد کهن با مه‌جبین تازه‌ای

حکیم نوزده پیرانه‌سر بپست شود گهی که از پس خود گنده جوان بیند

دل که پیرانه دم از بازوی تقوی میزد در کف عشق یکی طفل زبونست دگر

جام می ده که تا ز برگیرم باز پیرانه سر زمان شباب

پیرانه سر همای سعادت به من رسید وقت زوال سایه دولت به من رسید

اگر آن طایرِ قدسی ز دَرَم بازآید عمرِ بگذشته به پیرانه سرم بازآید