پیران ویسه

به پیران ویسه چنین گفت شاه بیارای بر دشت کینه سپاه

نبود است پیران ویسه جزاو که بر لشکر خاصه بد پیشرو

به زین پلنگ اندرون جان بداد ز پیران ویسه بسی کرد یاد

به چاره ز پیران ویسه مه است به دانش ز داننده دستان به است

مرا دید پیران ویسه نخست که با من بدش روزگاری نشست

بپیران ویسه چنین گفت شاه که گفتم بیاور ز هر سو سپاه

بپرسید و پیران ویسه بگفت به شه آشکارا نمود از نهفت

او همچنین به بیماری صرع دچار بود. یک بار در ۱۷۹۰ یا ۱۷۹۱ م. سکته کرد و برای ۳ روز بیهوش بود. جثه‌اش چنان بود که مانند نوجوانی ۱۵ ساله به نظر می‌رسید و به همین جهت نفرت داشت به او زل بزنند. می‌دانست که وضعیتش را می‌دانند اما تلاش می‌کرد آن را پنهان کند؛ چنان‌که حتی حرمسرا تشکیل داد. دوستدار مطالعه و شکار بود و در زمان خواب برایش شاهنامه می‌خواندند. شجاع و ستیزه‌جو بود اما از کیاست خود بیش از شمشیرش استفاده می‌کرد؛ چنان‌که حاج ابراهیم گفت «سرش برای دستش کاری باقی نمی‌گذاشت» و کریم‌خان «پیران ویسه» خطابش می‌کرد.

چو از دور افراسیاب آن بدید به پیران ویسه همی بنگرید

چو افراسیاب این سپه را بدید ز پیران ویسه سخن بد رسید

بودم بسی جوانان فرمان پذیر و چالاک پیران ویسه هر یک در کیش کاردانی