پیرامن

زان گونه که پیرامن گل خار بگیرد بگرفته بتان چون گل پیرامن آن خار

گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش بی باده و گل مدار پیرامن خویش

ای خطت نقشی ز نو انگیخته مشک تر پیرامن گل ریخته

گلخنی کش طعمه آتش نهال طوبی است خار و خس بیهوده می‌گردند در پیرامنش

ای آستان قدر تورا هرگز ناگشته هیچ وهم به پیرامن

به پیرامن مِهرها بر، قمرها بگردند چونان که بینی و دانی

کُهی پر گل گونه گون دامنش ز نیشکر انبوه پیرامنش

چو نه این کس بود نه دامن او که گردد یک زمان پیرامن او

بیامد به پیرامن طیسفون سپاهی ز اندازه بیش اندرون

چنان رخشنده شد پیرامن مرو که گفتی ششتری بد دامن مرو