معنی کلمه پیراستن در لغت نامه دهخدا
کی عیب سر زلف بت از کاستن است
چه جای بغم نشستن و خاستن است
وقت طرب و نشاط و می خواستن است
کاراستن سرو ز پیراستن است.عنصری.چو نوشروان بعدل و داد گیتی را بیارائی
بتیغ تیز باغ پادشاهی را بپیرائی.فرخی.روی گل سرخ بیاراستند
زلفک شمشاد بپیراستند.منوچهری.تیر را تا نتراشی نشودراست همی
سرورا تا که نپیرائی والا نشود.منوچهری.تیر عقل من بپند و برفق
شاخ جهل ترا بپیراید.ناصرخسرو.بپیرای از طمع ناخن بخرسندی که از دستت
چو این ناخن بپیرائی همه کارت بپیراید.ناصرخسرو.و موی و ناخن بپیرایند. ( مجمل التواریخ والقصص ).
چو همکاسه ٔشاه خواهی شدن
بپیرای ناخن فروشوی دست.
( کذا شاید: فروشو بدن ).نظامی.سرو پیراستی سمن کشتی
مشک سودی و عنبر آغشتی.نظامی.سرو شادابی و گمان بردی
که ترا هیچ غم نپیراید.خاقانی.دبول ؛ پیراستن هر چیز. ( منتهی الارب ). || زیادتی بریدن. ( شرفنامه ). سرشاخه زدن . کم کردن شاخ و برگ زائد. پاک کردن درخت از شاخهای زائد. شاخ های زیادتی درخت را بریدن و زدن. باز کردن شاخ و برگ زائد و زرد شده آن. فرخو کردن : تبییت ؛ پیراستن تاک رز. خشاره کردن. ( از منتهی الارب ). تجرید؛ پیراستن درخت. ( منتهی الارب ). عفاز؛ پیراستن خرمابنان. تحصیل ؛ پیراستن درخت. ( منتهی الارب ). عضد؛ پیراستن خار.( تاج المصادر ). تعریب ؛ پیراستن شاخ تا درخت آزاد شود. || ستردن موی با تیغ :
بزی در ظل سرسبزی و ملک آرای چندانی
که تیغ آفتاب از نور گیتی را بپیراید.سیدحسن غزنوی.احفا؛ پیراستن ریش و بروت بریدن. ( ازمنتهی الارب ). و نیز رجوع بشواهد شعری فوق شود. || مطلق زینت کردن. تحلی. زینت کردن بدو کاستن :
یک آهو که ازیک دروغ آیدا
بصد راست گفتن نپیرایدا.