پیاله

آن گل بهر پیاله رنگین شود فغانی دل بردنش چو دیدی می خوردنش ببین هم

دف و مزمار و چنگ وعودونی را قدح مینا پیاله خم می را

با آفتاب همنفسم لیک آتشست آبی که از پیاله ی زر میدهد مرا

از خبث عقیده زرد رویان وز خون پیاله سرخ فامان

دفع ایشان نمی‌توانم کرد جز به چیزی که در پیاله کنند

بسحر که جان فزاید لب یار و جام باده بنشین و کام جانرا ز لب پیاله بستان

ز دست ساقی، تا کی پیاله نوشیدن؟ خوش است گل ز گلستان به دست خود چیدن

به رویِ دوست بر دو گّونه لاله بُتان را از نکُویی وَز پیاله.

فیضی نبردم از می گلرنگ نوبهار چون لاله در پیاله من این شراب سوخت

ما رخت خود به گوشه عزلت کشیده ایم دست از پیاله، پای ز صحبت کشیده ایم