پیاله کش

ز دست عشق تو خون جگر پیاله پیاله کشم تو رحم نیاری خدا نخواسته باشد

سر پیاله کشان چون به آسمان نرسد؟ که کوچه ها شده چون کهکشان ز اختر عیش

چگونه توبه کند وحشی از پیاله کشیدن که کرده‌اند به او در ازل حواله پیاله

خراب گرمی هنگامه ی پیاله کشانم که غیر دانه ی سبحه درو سپند نباشد

ز لاله شد همه صحرا پر از پیاله لعل خوشا کسی که می عیش ازان پیاله کشید

خضر پیاله کشان را به آب می راند ز شیشه پرس که سر چشمه ایاغ کجاست

در پای گل پیاله کشان بس گریستند جاری است همچو آب در این بوستان شراب

در مشرب پیاله کشان نیست سرکشی بر هر طرف که می کشیش تاک می رود

به از پیاله کشیدن چه کار خواهی کرد تمام کار جهان است در بهار عبث

به نیم قطره شرابی که باز می ماند پس از پیاله کشیدن بساغر از لب یار