پی سپار

وی شاعری که چون فرس طبع زین کنی شعرات جان سپر، شعرا، پی سپارها

در برّ فکرتم به شب و روز پی سپار در بحر حیرتم به مه و سال غوطه ور

گر پی سپار عشقی اندیشه ات ز جان چیست آن را که بیم جانست در عشق پی سپر نیست

باد بهار بین که چو فراش چست خاست بر دشت و کوه شد بگه صبح پی سپار

باری پس از گفت و شنودی شگرف پیمان بر آن رفت که این چند روزه او را ببیند و نگارشی درست سفارش که کشت امید ترا بارش باشد، و خسته روان ما را گوارش بگیرد خود ایستادگی ها و کوشش ایشان را در کار توانگران و درویشان و بیگانگان و خویشان دیده و دانی. به خواست بار خدای دویم راه هر که پی سپار آید فرستاده برگ و ساز آسودگی بر کام یاران آماده خواهد شد. همه دانند تو نیز بدان که اگر پای وی در میان نبود و بست و گشاد این داستان او را بر زبان، مرا جاودان کشتی بر خاک می رفت و بختی در آب می زیست. از پای گسسته پی کدام کند آید و دست شکسته بازو کدام بند گشاید.

خسروا ابن یمین در حضرت کیوان محل بر بساط انبساطت شد ز شوخی پی سپار

از ازل چندین همه بعد مسافت تا ابد پی سپار یک قدم از همت مردانه بود