پژمردگی

در باغ دهر جز بر پژمردگی نداد گوئی نهال بخت من آب از شرر گرفت

تو بگو کآب کوثری خوش و نوش و معطری همه را سبز کن طری و ز پژمردگی بشو

رنگ شکسته از گل رویش عیان مباد پژمردگی شکفته این گلستان مباد

ازین پژمردگی، ما را غمی نیست که گل را زندگانی جز دمی نیست

مباد آفت پژمردگی بهار ترا چنین که تازه مرا از بهار خود کردی

به کار اندر آی این چه پژمردگیست که پایان بیکاری افسردگیست

گلی که آفت پژمردگی نمی‌بیند همان گل است که چینند از نظاره گل

دلا! باز این همه افسردگی چیست؟ به عهد گل، چنین پژمردگی چیست؟

چون غنچه خراب گردم از خندیدن پژمردگی‌ام چو گل بود در چیدن

بهار آمد دلا افسردگی چند چو گل بشکفت این پژمردگی چند؟