پژمردن

بخند ای گل، کز آب چشم وحشی پرورش داری که هر گل کو به بار آورد پژمردن نمی‌داند

ره و رسم گردون، دل آزردنست شکفته شدن، بهر پژمردنست

زیاده فیض توان از شکستگان بردن که عطر گل شود افزون بوقت پژمردن

بس که در باغ جهان تنگ است جای انبساط رنگ اگر دارد پر پرواز در پژمردنست

اهل صورت از خزان بی دماغی فارغند غنچه تصویر، پژمردن نمی داند که چیست

خواجه منصور بپژمرد ز مرگ تازگی جهل ز پژمردن اوست

به گلبنم که نظر کردة خزان بلاست گل همیشه بهارست ذوق پژمردن

ترا ز این جهان روز برخوردنست نه هنگام تیمار و پژمردنست

گل نظم اسیر از آفت پژمردن آزاد است که رنگ و بوی فیض از تربت پاک حسن دارد

بیا به طوف گلستان عشق ای بلبل کزین چمن بگریزد سموم پژمردن