پژمان

او با زبان من نه خود او گوید من زین خودی نژندم و پژمانم

دلی آشفته دارم سخت پژمان چومشکین طره جانان پریشان

بلی پژمان اگر بخشد خراج چین و سقلابش بلی غمگین اگر بدهد منال روم و سقسینش

چنان بیدار کردم اهل عالم را ازین گلبانگ که ناید خوابشان تا حشر از اندوه و پژمانی

از نکهت تو بزم عید خرم از هیبت تو قوم عاد پژمان

یکی چون زر همی شادی فزاید طبع پژمان را یکی چون می همی رامش نماید جان غمگین را

دل پژمان به ولیعهد تو خرسند کناد این برادر که ز درد تو زد اندر دل نار

ولیکن باز پژمانست ازو نادان‌ که ناساید جعل‌گر خرمنی‌سوری‌فرستی‌جای سرگینش

گفتم که چرا بی تو چنین پژمانم گفت از پی آنکه تو تنی من جانم

ملک حیران که این داور زند آیا کدامین در دول پژمان که این لشکر چمد آیا کدامین سو