پنچه

چیده ام از بس گل نظاره زان گلزار حسن پنچهٔ مژگان مرا تا چاک دل رنگین ازوست

گرچه موج ناتوانی می زند پهلوی من موج اشکم می زند سرپنچه بادریا هنوز

دامن تازه گلی صید به سرپنچه سعی همچو خاشاک نکردیم درین فصل بهار

تا بی غلط چو رود بر آید از آتش، آب تا بی گمان چو پنچه بر آرد چنار تیغ

سوام و شیر بیک مرغزار و شیر عرین ز بیم سر نزند پنچه بر سرین سوام

عصفور هر چه باد هم آورد باز نیست شهباز را ز پنچه عصفور ننگ بود

عشق چون در مصاف پنچه گشاد عقل مسکین نداشت پای ستیز

چکید خون به زمین از سر هر انگشتش به زور پنچه چو خورشید ساخت ممتحنش

نیست میش ناتوانی لاغری درخور سر پنچه شیر نری

چو تاب پنچه شیران نیاورد روباه چه چاره است، اگر چند هست حیلتگر