پنبه زن

همچون کمان پنبه زنان بشکلی است خصم ور خودز آهن است نه مردان شست اوست

لکه های ابر در کوه و دمن پنبه پران از کمان پنبه زن

حوض بین، چون جامه باف آمد زجولاهی باد ابر بین، چون پنبه زن شد بر کمان زمهریر

پوچ گو را بر سر گفتار بی حاصل میار پنبه زنهار از سر مینای خالی برمدار

قوس از بیم تو در دست کماندار فلک لرز لرزان چو کمانی بکف پنبه زن است

تاکه ببافند رخت بر تن شاخ درخت پنبه زن آسمان پنبه بسیار زد

دروگر است گته کار و کفشگر اسکاف خیاط درزی و الباد و پنبه زن حلاج

از بس بتن تو چشم چون پنبه شده است ماند به کمان پنبه زن قامت تو

نازکدلان این بزم آمادهٔ شکستند از وضع پنبه زنهار مشکن‌کلاه مینا

آن شنیدی که بود پنبه زنی مفلس و قلتبانش خواند زنی