پشمینه پوش

بدین داستان زد یکی مهرنوش پرستار با هوش و پشمینه پوش

به پیری چنین داغ میری نگر که پشمینه پوشی بود تا جور

صائب پشمینه پوش را که شناسد مهر طلا بر قبای آل ندارد

نهم به این همه تردامنی، همان، عرفی که عیب زاهد پشمینه پوش می کردم

از پیر برف خرقه گرفتست از آن شدست پشمینه پوش و منزوی و برد بار پای

پشمینه پوش از پی آن گشت چون بهی کین باد سرد می بشکافد چو نار پای

پشمینه پوش خرقة سالوس تا نسوخت از جامه خانه کرمت خلعتی نیافت

بورک هندی بشد پشمینه پوش پشم او را سگ نبوید اینست پشم

نبینی که از جمله میوه ها به است آنکه پشمینه پوشی کند

شمیم نافه ز پشمینه پوشی فقرست حلاوت شکر از بوریای درویشی است