پشتگرمی

چه حرف‌های خنک صائب از سیاه‌دلان به پشتگرمی آن آفتاب می‌شنوم

شاید که پشتگرمی عدل تو صعوه را چون مرغ روح در دل باز آشیان دهد

دمی گر پشتگرمی از بسوی باده می دیدم سبک می کردم از بار خرد دوش فلاطون را

اجل که شیوهٔ او بی‌گنه کشی‌ست، کند به پشتگرمی آن غمزه این ستمکاری

شراری بلکه افروزد چراغ کشته ما را اسیر از پشتگرمیهای آه آتشین مگذر