پشت گرمی

چه پشت گرمی از آتش مرا که از سرما نشسته آتش خود در میان خاکستر

وجه این موی نباید که بود خطّ و برات پشت گرمی نکند موی که خطّش مبداست

که را پشت گرمی به یزدان بود همیشه دل و بخت خندان بود

روی گرمی گر ببیند ز آتش، از بی هیزمی پشت گرمی واعظ ما را بچوب منبر است

سخن را صاحبی اهل سخن را قدوه‌ای آمد کلیم از پشت گرمی بعد ازین آتش‌بیانی کن

مرا پشت گرمی بد از خواسته به فرزند بودم دل آراسته

گم کن پشت ما چو همواره از تو بودست پشت گرمی ما

گوئی به پشت گرمی تاب و رخت کشید گردون ز تار زلف تو بر آفتاب خط

ز پشت گرمی نام تو شمس شد تابان وگرنه روز ندادی حرارت عالم

چند گویی که تو خود زر داری پشت گرمی تو غمت را چه خورم