پسته خندان

مخور چو پسته خندان فریب خنده خشک شکر به کار براز خنده نهانی دل

زد همان روز که با غنچه محجوب تو لاف قفل شرم از دهن پسته خندان برخاست

چون پسته خندان تو با لعل سخندان گر طوطی هند است بشکر شکنی نیست

ترک من کان دهنش پسته خندان من است در شکر خنده لبش تنگ به دندان من است

عناب فتادست ز بادام دو چشمم تا دیده ام آن پسته خندان که تو داری

دلبر بقال را امشب به سامان ساختم خانه خود بردم و چون پسته خندان ساختم

خوشست آن پسته خندان و خوش آن گفتارت خوشست آن سرو خرامان و خوش آن رفتارت

گویی آن روز کجاشد که چو طوطی هردم قند می خورم از آن پسته خندان تازه

چون زند موج حلاوت کلک شکر بار من پسته خندان شود لب بسته از گفتار من

تا نگردد عیش شیرینش ز چشم شور تلخ از سر پر مغز گردد پسته خندان در لباس