پریوش

نهفتن در دل و جان درد و داغ آن پریوش را توانم گر توان پوشید با خاشاک آتش را

ببستند هودج به پشت هیون پریوش همی ریخت از دیده خون

پریوش سر درج گوهر گشاد به پاسخ چنین کرد ازین گونه یاد

آن حسن پریوش که تحمل نکند کوه دیوانه کند لا به کز آن پرده برانداز

رقیب تو است آن بد بدگهر که بسته به مهر پریوش کمر

نه آدمی است که حیوان مطلقش خوانند گرش تعلق بابی بدان پریوش نیست

به خانقه چه کند تا پریوشی که به باغ ز غمزه خون به رگ ارغوان بجنباند؟

کنون باری بیا تا امشبی خوش بهم جشنی بسازیم ای پریوش

پریوش ز دریا برون زد علم طغان‌شه روان شد به راه عدم

بر آسمان پریوش چون ماه ما برآید خورشید کیست باری کو بر سما برآید؟