پریشانحال

پریشانحال چون زلف بتانم چو چشم مست خوبان ناتوانم

درین میانه اندیشه ها بدل گفتم بود که نیک شود خاطر پریشانحال

چه جمعیت دهد زلفش که گر بینم به خواب آن را نباشد جز پریشانحالی من هیچ تعبیرش

می کشد آخر کارش به پریشانحالی غنچه سان دل ز چه در بند تمول باشد