پریدن

دلم ز قید پریدن همیشه آزاد است دو بال بر تن من، چون دو دست صیاد است

توانش نبودی پریدن ز جای مگر همچو پیکان دویدن به پای

این ساعت از جنس برنج فلزی بود… یک ساعت آبی [که] حرکت دوازده ساعته را اندازه‌گیری می‌کرد و در آخر، دوازده گلوله به پایین می‌افتادند و جامی را که در زیر آن بسته بودند، به صدا درمی‌آوردند و به همین تعداد هم اسب سوار از دروازه در بیرون می‌پریدند.

وآنگه ز هوا به سوی هو رفتی بر قاف پریدن هما دیدی

چشم عاشق پی جانان به پریدن نرسد دل صیاد به آهو به تپیدن نرسد

پریدند بسیار و ماندند باز چنین باشد آنکس که گیردش آز

از کرامات مشایخ خراسان است، در حالتى که فوت می‌شوند، بعد از چند وقت درخت پسته از مزار ایشان می‌روید و مشایخ عراق در چله، گل سرخ به مریدان در زمستان نشان می‌دادند، و در شب به جاى روغن، آب در چراغ می‌کردند و احیانا پرواز کرده می‌پریدند و بعضى هم از درخت خشک میوه چیده‌اند. و همچنین مشایخ ترکستان هر چه را آرزو کرده و خواسته‌اند، ممکن شده است.

ز سدره چون هوای لامکان جست ز پریدن پر جبریل شد و سست

لیک بال ناتوان سست و مست کان نبتواند پریدن زان درست

به بال سایه پریدن ز کوته اندیشی است وگرنه بال هما فرش آستان من است

چون نگه در آشیانش حاجت پرواز نیست بس که از رنگ پریدن بال و پر دارد بهار!