پری

پَری
(در اوستا: پئیری) زنی افسانه ای، زیبارو و لطیف تن که در برخی صُور اساطیری از نوع جنّ شمرده شده و در برخی دیگر، در شمارِ فرشتگان بالدار آمده است. در اوستا از پریان، که موجوداتی از عالم نامرئی اند و زیبایی شان آدمی را می فریبد، چونان جنسِ مؤنثِ «جادو» یاد رفته است. پریانِ اوستایی در سپاه اهریمن بر ضد سپاه اهورا می جنگند و در هیئت ستاره های دنباله دار به رزم می کوشند تشتر را از بارندگی بر زمین باز دارند. پری در اسطوره های ایرانی موجودی است که گاه در هیئت زنان ظاهر می شود. شمارِ پریان بسیار است و شاهی دارند که در قصۀ عامیانۀ فارسی شاهِ پریان خوانده می شود. در خبر است که پریان به شکل پرستویی درمی آیند تا به دید آیند. برخی بر این باورند که چون چیزی کوچک، مانند کلید، گم شود، باید نخی را گره بزنند و بخوانند: «راهِ دختر شاه پریان را بستم»؛ از این باور پیداست که برخی عمری به تسخیر جن و پری گذرانده اند. پری، در خوابگزاری تأویل هایی دارد؛ چنان که پریِ بیمار نشان از بد شدنِ حال بیننده دارد. پری، به عنوان نام زنان، در شماری از تصنیف های روحوضی به کار رفته است. در ادبیات فارسی کلمۀ پری بسیار به کار رفته و به ویژه در شعر فارسی کنایه از زن فوق العاده زیباست.