پری دار

تا ابن یمین دارد مهر رخ تو در دل دیوانگئی هستش مانند پری داران

چهرهٔ ساقی درو پیدا شود‌، گویی مگر مرد افسونگر به شیشه در پری دارد نهان

نباشد پرده بیگانگی جز بال و پر صائب مکن در سوختن تقصیر اگر بال و پری داری

ندارد گردباد این بیابان ننگ افسردن به هر بی‌دست و پایی چیدن دامن پری دارد

خیال آن پری دارد بدان حالم که می‌خواهد که رو بر کوه و صحرا آورم دیوانه‌وار امشب

سر بسر ملک سلیمان زآدمی پر دیو شد چون پری دارست خانه اندرو مسکن مکن

بر چشمه دل گر نه پری خانه حسن است ای جان سراسیمه پری دار چرایی

چه حالست این ترا آخر چه بودست پری داری مگر دیوت ربودست

من مگر دیوم اگر زانک برنجم زرقیب که رقیبان تو دانم که پری دارانند

من حیران به کوی آن پری دارم تماشایی که هرگز جانب محنت‌سرای خود نمی‌بینم