پرگزند

یکی نعره بر لشکرش زد بلند که گیرید این پهلو پرگزند

درختی گرفته به کف پرگزند یکی سنگ پس کرده بر وی به بند

همی موج بر اوج رفته بلند تن کوه از آن موجه‌اش پرگزند

وای که تلخ شد دوا، بر دل پرگزند ما مرگ بود نه زندگی، داروی سودمند ما

بگرگین یکی بانگ برزد بلند که ای بدکنش ریمن پرگزند

همی‌کرد خواهی جهان پرگزند پراز درد کاری و ناسودمند

همان پرگزندان که نزد تواند که تیره شبان اور مزد تواند

ز یونان کنون جای زندان اوست همه قلعه ی پرگزند آنِ اوست

در بخش دیگر روایت رستاخیز و آخرت به عهده جمشید واگذار شده‌است. اهوره‌مزدا در انجمنی از ایزدان و بهترین مردان جم را از رسیدن زمستانی مرگبار که جهان آلوده استومند را نابود خواهد کرد آگاه می‌کند و او را فرمان می‌دهد و می‌آموزد که وَری بسازد (این ور که جایگاهش در گزارش قید نشده و نوعی پناهگاه دست نیافتنی است) و مایه و اَخیج جهان فرشگرد یعنی مردمان، جانوران، گیاهان و برگزیده‌ترین نمونه همه دام‌ها و آتش‌های سرخ را از آن جایگاه بازآورد. در این روایت ساکنان وَرِجَمکرد (پناهگاهی که به دستور جمشید ساخته شده‌است) از بی‌مرگی و سعادت مطلق برخوردارند و آنانند که پس از پایان زمستان پرگزند از نو جهان را پرخواهند کرد.

رفته رفته شد ز عین‌الدوله دل‌ها پرگزند در مجالس گفتگوها شد برضدش بلند

منوچهر گفتا که ای پرگزند چگونه بود سام تن ارجمند