پرگاله

خوشم با قطره خون کز جگر آید همانا هست جگر پرگاله‌ها فرزند و چون فرزند فرزندم

می شود از خال، حسن لاله رویان بیشتر داغ زینت می دهد دلهای خوش پرگاله را

تار نفس کشیده به پرگالهٔ دل است هرگز غمت نداشت به سامانم این چنین

شد گل صد برگ خار از اشک خوش پرگاله ام سبزه خوابیده در گلشن نماند از ناله ام

کاروان اشک ما را آتشی در کار نیست آتش این کاروان است آتشین‌پرگاله‌ها

بر هم نزنم چشم به شبهای جدایی صد شیشه ز پرگالهٔ دل بر مژه بار است