پرهیز

ز ناداشت هر کو نراند مراد فرو مانده باشد نه پرهیزگار

همی‌گوید بزبان انکسار بنعت افتقار: الهی این سوز ما امروز درد آمیزست، نه طاقت بسر بردن و نه جای گریزست، الهی این چه تیغ است که چنین تیز است، نه جای آرام و نه روی پرهیزست، کریما منزل ما چنین دورست همراهان برگشتند که این کار غرورست، گر منزل ما سرورست این انتظار سورست و این محنت بر محنت نور علی نورست، باز بنظر لطف در میان جان بنده نگرد از آن سکر با صحو آید، آرمیده الطاف عنایت، افروخته نور مشاهدت، از خود باز رسته و دنیا و آخرت از پیش وی برخاسته، بنسیم انس زنده و یادگار ازلی دیده و شادی جاودان یافته، میگوید الهی گاه از تو می‌گفتم و گاه می‌نیوشیدم، میان جرم خود و لطف تو می‌اندیشیدم، کشیدم آنچ کشیدم، همه نوش گشت چون آوای قبول شنیدم.

اگر بد بود بخشش آسمان بپرهیز و بیشی نگردد زمان

وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ و رانند ایشان را که بپرهیزیدند از انباز گفتن با اللَّه، إِلَی الْجَنَّةِ سوی بهشت، زُمَراً گروه گروه، حَتَّی إِذا جاؤُها تا آن گه که آیند ببهشت، وَ فُتِحَتْ أَبْوابُها و درهای آن باز گشایند بر رویهای ایشان، وَ قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها و ایشان را گویند بهشت سازان: سَلامٌ عَلَیْکُمْ درود بر شما طِبْتُمْ خوش زندگانی گشتید و پاک، فَادْخُلُوها خالِدِینَ (۷۳) در روید درین سرای جاودان.

آن خسته عشقم که ز پرهیز فراغت در بستر سیماب فکنده است طبیبم

پرهیز کن که خونی غم‌هاست صحبتش چون باده نارسی که به جوشِ طرب رسید

باد چو با لاله گفت قصه پرهیز او ساغر خود را بسنگ با می احمر شکست

بخندید از آن پاس پرهیزگار به زنگی چنان گفت مر شهریار

نیست پرهیز من از زهد که خاکم بر سر ترسم آلوده شود دامن عصیان از من

به چالاکی نظر جوی از بلندان ولی پرهیز کن از چشم بندان