پرهون

دل را به دین بپوش که دین دل را در خورد بام و ساخته پرهون است

دل به یقین ای پسر خزینهٔ دین است چشم تو چون روزن است و گوش چو پرهون

تا ترا گرد مه از مشک سیه پرهون بود در تمنای رخت جان و دلم مرهون بود

گوهر دین چون در این خزینه نهادی روزن و پرهون رو تو سخت کن اکنون

رسته شد از نار جهل هر که خرد جان و دلش را ستون و پرهون شد

ای شده غافل زعلم و حجت و برهان، جهل کشیده به گرد جان تو پرهون،

دل خزینهٔ توست شاید کاندرو از بهر دین بام و بوم از علم سازی وز خرد پرهون کنی

بر کران گلستان نرکس شکفته بامداد همچو گرد زهره پروین را فلک پرهون کند

گهی از او گل پوشد ز مشگ پیراهن گهی از او مه دارد ز غالیه پرهون

به باغ پر گل ماند رخ تو مالامال زمانه بسته به شمشاد گرد او پرهون