پرهنر

چو نکبت تو به اعدای بی هنر برسید به ضد آن به احبای پرهنر چه رسد

بخندید و بهرام را گفت شاه که ای پرهنر با گهر پیشگاه

سپهر گفته خرد را بدین نشان که تو دادی اثیر پرهنر است این درخت بوالعجب اسما

چنین گفت زان پس به افراسیاب که ای پرهنر شاه با جاه و آب

گر ترا صدق است بین ای پرهنر تا شوی از سر معنی با خبر

بکوش خواجه و خالی مباش از غم او که بنده را نخرد کس به عیب پرهنری

شد آن نامور پرهنر شهریار به گیتی سخن ماند زو یادگار

زمنزل دلت این خوب و پرهنر سفری بدان که روزی ناگاه رخت بردارد

چنین گفت با شاه توران سپاه که‌ای پرهنر خسرو نیک‌خواه

بدو باغبان گفت کای پرهنر نخست آن خورد می که با زیب‌تر