پرمایه

هنرمند را خلعت آراستی ز گنج آنچ پرمایه‌تر خواستی

به بازار شد مشک و آلت ببرد گروگان به پرمایه مردی سپرد

برادر بیاورد پرمایه تاج همان یاره و طوق و هم تخت عاج

مرا اگر چه گرانم، بخر ، که پرمایه همه متاع گران را کند خریداری

چو دهقان پرمایه او را بدید رخ او شد از بیم چون شنبلید

که شاه آفریدون بدوشاد بود که آن تخت پرمایه آزاد بود

نشست از بر تخت پرمایه سام ابا زال خرم دل و شادکام

مر آن هر یکی را یکی اسب داد در گنج پرمایه تر برگشاد

ز دیبای زربفت پرمایه پنج بیارید ناکار دیده ز گنج

به تاج مهان چون سزا دیدمش ز فرزند پرمایه بگزیدمش