پرشکوه

در این لحظه پرشکوه تاریخ ایران، من و همه ایرانیان، همه فرزندان این شاهنشاهی کهن که دوهزار و پانصد سال پیش به دست تو بنیاد نهاده شد، در برابر آرامگاه تو سر ستایش فرود می‌آوریم و خاطره فراموش نشدنی تو را پاس می‌داریم. همه ما در این هنگام که ایران نو با افتخارات کهن پیمانی تازه می‌بندد، تورا به نام قهرمان جاودان تاریخ ایران، به نام بنیانگذار کهنسال‌ترین شاهنشاهی جهان، به نام آزادی‌بخش بزرگ تاریخ، به نام فرزند شایسته بشریت، درود می‌فرستیم.

ز دندان ریختن حرص کهنسالان فزونتر شد لب پرشکوه گردد چون صدف خالی ز گوهر شد

پرشکوه دلی دارم از خون جگر لبریز لبریز چو گردد خم شاید که کند سر ریز

«نظیری» مست و بدخو دیدمش فرصت غنیمت بود لب پرشکوه پیشش رفتم و تیغ و کفن بردم

سپه کاین بدیدند ازو همگروه گرفتند گرد یل پرشکوه

لبی پرشکوه از یاران بی‌مهر و وفا دارم دلی صد پاره از زخم زبان آشنا دارم

سلطان شاه مشرب کم کبر و پرشکوه دارای داد گستر جم قدر یم نوال

می نویسم خط بیزاری دل پرشکوه را با هوس پیوند دارد، نیست با او نسبتم

بدانجای آمد شه پرشکوه چه دانست باشد قوی آن گروه

بزد نعره چون حیدر پرشکوه مبارز طلب کرد از آن گروه

چو کاکل فشان گشتی آن پرشکوه تو گفتی که روییده سنبل ز کوه