پردرد

از دل پردرد و داغم زهره می بازد پلنگ پر بریزد گر عقاب از کوهسارم بگذرد

خواجه سوی سیم و زر کردی نگاه می‌کشیدی از دل پردرد آه

شد دل پردرد بی آرامتر در زلف او میشود بیمار را شب بیقراری بیشتر

بو طالب بر وی مشفق و مهربان بود، گفت ای چشم و چراغ من و ای میوه دل من، مرا طاقت نماند که ترا بدین صفت می‌بینم. اگر ترا غمی است، غم خویش با من بگوی، تا ترا درمان سازم، اگر مراد تو حشمت و ریاست است، قریش همه مطیع من‌اند. از ایشان ترا خدم و حشم سازم و اگر مراد تو توانگری است چندان که ترا اندیشه است مال بتو رسانم و گر خصمی داری بگوی تا بقوت خود از تو دفع کنم. ما را دل و جان از بهر تو بی‌قرار شد. رخسار تو را زرد می‌بینم و باطن پر درد. رخسارت زرد چراست و باطنت پردرد چراست؟

در کمینِ تو، بسی، عیب‌شماران هستند سینه، پردرد ز تو، کینه‌گذاران هستند

پس تلافی کرد یعنی رفت در عقد یزید تا بدرد آرد دل پردرد محنت‌زای تو

محرمی کو تا بگویم درد خویش درد جان زار غم پردرد خویش

مأوای غمت جز دل پردرد نباشد تشریف بلا جامه هر مرد نباشد

گفتا: هاتفی آواز داد که: ای پیر زن خوش باش، که ما این پسر را در کار دل پردرد تو کردیم، و آن گه دانه شوق بر دام محبّت برای صید او بستیم. تا پیر زن درین اندیشه بود، جوان از خواب درآمد آشفته و سرگردان نعره همی کشید و همی گفت: این ربی این ربی؟ کجات جویم ای ماه دلستان، از کجا خوانم ای دلربای دوستان. این ربّی این ربی؟ ای مادر خدای من کو؟ دلگشای و رهنمای من کو؟ مرهم خستگی من کو؟ داروی درماندگی من کو؟ آه! کجا بدست آید امروز این چنین خراباتی، تا بغبار نعل قدم او تبرک گیریم، و آن را کحل دیده خویش سازیم! نیکو گفت آن جوانمرد که گفت:

بسا تاجداران ایران زمین که با لشکر آیند پردرد و کین