پربلا

این زمین پربلا را نام دشت کربلاست ای دل بی‌درد آه آسمان سوزت کجاست

دو شیر و دو گرگست و یک اژدها که گیتی از ایشان شود پربلا

چنین گفت کامشب شبی پربلاست اگر نام گیریم ز ایدر سزاست

از تو جهان پربلا همچو بهشت شد مرا تا چه شود ز لطف تو صورت آن جهان من

قاسم چو ساز معرکه پربلا گرفت آن کس که داشت فکر عروسی، عزا گرفت

نخواهد در سر و کار بلای عشق و مستی شد وجود پربلای من که در یک جا نمی‌گنجد

وانگه پس از سه روز، در آن دشت پربلا بستند بار سوی مدینه، ز کربلا

نماند اندر آن وادی پربلا ز پیر و جوان زنده یک تن به جا