پراگندن

خواجه گفت: خداوند سخت نیکو اندیشیده است و اختیار کرده، امّا قومی مستظهر باید که رود بمردم و آلت و عدّت. امیر گفت: «چنین باید، آنچه فرمودنی باشد، فرموده آید.» و قوم باز پراگندند.

نبینی تو زو جز همه درد و رنج پراگندن دوده و نام و گنج

همان مرز تا بود با رنج بود ز بهر پراگندن گنج بود

برقع عزلت بیفگندند این را بر جبین گیسوی خوبی پراگندند آن را بر عذار

امیر گفت: «صواب چنین باشد.» هر سه تن خالی بنشستند و همچنان کردند و سخت دیر سخن رفت و آنچه گفتنی و نهادنی‌ بود بنهادند و بگفتند و بپراگندند.

دریغ آن پراگندن گنج من فرستادن مردم و رنج من

بخواهید چیزی که باید ز من که آمد پراگندن انجمن

چنین گفت پس دخت پوران که من نخواهم پراگندن انجمن

ز پوشیدنی هم ز گستردنی ز افگندنی و پراگندنی

که آن را به پایان جز از رنج نیست به از بر پراگندن گنج نیست