پراگند

سپاه پراگنده آمد برش بپوشید روی زمین لشکرش

چنین گفت کاینت سر کین نخست پراگنده شد تخم پرخاش و رست

همه مهتران جامه کردند چاک بسربر پراگند گودرز خاک

پراگنده شده در شهر نامش. ز دایه نامه‌ای شد نزدِ مامش.

غم تو کرد پراگنده کار ما آخر نگفته‌ای که: غم کار اوحدی بخورم؟

گنهکار پنداشتی خویشتن که باشد پراگنده آن مرد و زن

پراگنده رای و پراگنده دل همه خاک ره ز اشک کرده چو گل

به نزدیک او اسپش افگنده بود برو خاک چندی پراگنده بود

ز تخم پراگنده و مزد رنج ببخشید کارندگانرا ز گنج

دگر هرکه هست از پراگندگان بدآموز و بدخواه و از بندگان