پتیاره

ستم گریخت ز دادش چنانچه می بگریخت ز نام یزدان پتیاره و هریمن و دد

مرا مادر بدین پتیاره افگند که بر رامین دلم را کرد خرسند

ز دوران مگر مانده بیچاره ایم گرفتار این زال پتیاره ایم

ببایدش گفتن کزین چاره نیست ورا بتر از خشم پتیاره نیست

گه در ایمان از رخ ایمان فزایش حجتی گاه بر کفر از دو زلف کافرش پتیاره‌ای

بر مردان نهد پتیاره‌ای را کز او رسوا کند بیچاره‌ای را

نهان گشته ز شاهنشاه دایه که خود پتیاره را او بود مایه

ولیک از همه پتیاره ایمن از پی آنک مدیح صاحب خواندم همی چو حرز زبر

از آن دیو پتیاره یک سو جهید به غار اندرون گرگ شد ناپدید

هر که زی‌ مردمان وجیه بود زی تو پتیاره‌ و کریه بود