پایکار

به باغ اندرون بد یکی پایکار که نشناختی چهرهٔ شهریار

تبه شد بسی مردم پایکار ز سرما و برف اندر آن روزگار

ز آسیب حاسد حَذَر واجب است اگر پایکار است و گر حاجب است

دستیار دولت تو هم شهور و هم سنین پایکار هیبت تو هم قضا و هم قدر

دگر نیک تر دوستداران او کدیور مهین پایکاران او

کسی کو بدین پایکار منست وگر ویژه پروردگار منست

بدو گفت بهرام شو پایکار بیاور که سرگین کشد بر کنار

چون سه روز بگذشت، امیر فرمود تا او را بطارم نزدیک صفّه بنشاندند و امیر نیز مجلس خویش خالی کرد، و بو نصر مشکان و بو الحسن عقیلی و عبدوس در میان پیغام بودند، و آن خالی بداشت تا نماز پیشین‌ و بسیار سخن رفت در معنی وزارت، تن درنمیداد و گفت: بنده غریب است میان این قوم و رسم این خدمت نمی‌شناسد، وی را همین شاگردی‌ و پایکاری‌ صوابتر- و آن قصّه اگر رانده آید، دراز گردد- آخر قرار گرفت و وزارت قبول کرد و پیش امیر آوردند و دل‌گرمی و نواخت از مجلس عالی و لفظ مبارک بیافت و بازگشت بدانکه مواضعه نبیسد برسم و درو شرایط شغل درخواهد. و اسبش هم بکنیت خواستند . و مردمان را چون مقرّر شد وزارت او، تقرّب نمودند و خدمت کردند.

من این تخت را پایکار وی‌ام همان از پدر یادگار وی‌ام

بُد از طوس و کرمان فراوان گروه به لشکر در از پایکاری ستوه