پایندگی

در حریم اهل دل جویا فنا را راه نیست محرم اسرار حق را منصب پایندگی است

جهان از تو دارد گشایندگی ترا در جهان باد پایندگی

با همه پایندگی در بر احمد فناست با همه آبادیست پیش محمد خراب

مدار زندگی بر چیست برعشق رخ پایندگی در کیست در عشق

چرخ را از زور او گردندگی مهر را پایندگی رخشندگی

ساقی به صد فرخندگی چون بایدت پایندگی گر یابی آب زندگی در جام جز صهبا مکن

کشتگانت را دهم من زندگی دولتت را تا ابد پایندگی

مردگی اینجا به از صد زندگی هر که میرد یابد او پایندگی

و این صفت پیغمبر است صلّی اللّه علیه و سلم که اندر شب معراج ورا به مقام قرب رسانیدند و مقام را مسافت بود، اما قرب بی مسافت بود و حالش از نوع معلوم خلق بعید گشت و از اوهام منقطع شد؛ تا حدی که کون وی را گم کرد و وی خود را گم کرد. اندر فنای صفت بی صفت متحیر شد ترتیب طبایع و اعتدال مزاج مشوش شد. نفس به محل دل رسید و دل به درجهٔ جان، و جان به مرتبهٔ سر و سرّ به صفت قرب. اندر همه از همه جدا شد. خواست تا بنیت خراب شود و شخص بگذارد. مراد حق از آن اقامت حجت بود فرمان آمد که: «بر حال باش.» بدان قوت یافت و آن قوت قوتِ وی شد از نیستی از خود، هستی به حق پدیدار آمد تا باز آمد و گفت: «إنّی لَستُ کأحدِکم، إنّی أبیتُ عندَ ربّی فَیُطْعِمُنی و یَسْقینی. من چون یکی از شما نیستم؛ که مرا از حق طعامی و شرابی است که زندگی من بدان است و پایندگی بدان»؛ کما قال، علیه السّلام: «لی مَعَ اللّهِ وقتٌ لایَسَعُ معی فیه ملکٌ مقرّبٌ ولانبیٌّ مُرْسَل. مرا با خداوند تعالی وقتی است که اندر نگنجد اندر آن هیچ ملک مقرب و نه پیغامبر مرسل.»

آزمودم مرگ من در زندگی است چون رهم زین زندگی پایندگی است