پایاب

اوحدی را دامن اندر دوستی شد غرق خون زانکه بحر دوستی را هیچ پایابی نبود

علوِّ قدر تو جائیست از معارج جاه که وهم تیزقدم در نیایدش پایاب

زنی گر تیر پرتابم که روی از عشق برتابم کنار از بحر نتوانم که رفت از دست پایابم

نه عرض جاه وی اندیشه را کند تمکین نه ارز جود وی اوهام را دهد پایاب

با فراقت چند سازم؟ برگ تنهاییم نیست دستگاه صبر و پایاب شکیباییم نیست

ای جوی فراق در تو پایاب نماند با موج تو کشتی مرا تاب نماند

کنون ما نداریم پایاب اوی نه پیچیم با بخت شاداب اوی

نه مرا برتکاب تو پایاب نه مرا برگشاد تو جوشن

به گاه تیزی پایاب او ندارد باد اگرچه باد به روزی شود ز روم به زنگ

غرقه گشتم در غمت دستم بگیر بحر غم را کی بود پایاب خوش