پاکدامن

بر پاکدامنی دلم فضل من گواست یار موافقم نه که خصم منازعم

یامن ناصبور را سوی خود از وفا طلب یاتو که پاکدامنی صبر من از خدا طلب

زن پاکدامن نشد پیش اوی دژم شد ز دختر دل ریش اوی

شبها برای خاک در پاکدامنی تن را به آب دیده ی بیخواب شسته ایم

گر دلم چاک دامن افتاده است خوشم از چشم پاکدامن خویش

جیحون بهر تو گذشت از سر خون خود ولی شاید پاس خون من از تو که پاکدامنی

گفته می‌شود که خانواده‌های ایرانیان باستان برای سپاس از همسران و بانوان در خانواده و نزدیکان خود، هر یک در اندازهٔ توان برای زنان پاکدامن و فروتن خود دهش‌ها و پیش‌کش‌هایی تدارک می‌دیدند و به پاس زحمات یکساله‌شان تقدیم آنان می‌کردند.

پاکیزه روی در همه شهری بود ولیک نه چون تو پاکدامن و پاکیزه خو بود

خاصه چون ترک پاکدامن من مهوشی دلکشی درست آیین

به لشکر تو ز بس پاکدامنند توان سپرد دختر دوشیزه بر جوان عزب

جبیب یار پاکدامن مطلع روز منست دیدن رویش نشان بخت فیروز منست