پاچین

که نیمی از تن مریم برون بد از پاچین

او در فیلم سیزده یار اوشن (۲۰۰۷) از استیون سودربرگ در نقشی مکمل در کنار جورج کلونی، برد پیت، مت دیمون، الیوت گولد و اندی گارسیا، بازی کرد. شخصیت پاچینو، «ویلی بنک» نام دارد و صاحب کازینویی است که «دنی اوشن» و همراهانش آن را هدف قرار می‌دهند. سیزده یار اوشن نقدهای عموماً مطلوبی دریافت کرد.

او مکانی برای تربیت نمایش‌نامه‌نویسان جوان احداث کرد. افرادی چون سام شپارد، لنفورد ویلسون، هاروی فایراستین، بت میدلر و بازیگران درخشانی چون بت میدلر، آل پاچینو و رابرت دنیرو در این مکان تربیت شدند. هرچند نام کسانی که زیر نظر او به فعالیت تئاتر مشغول بودند بسیار بیش از اینهاست.

گر به رُخَت مهر رساند زیان دامنِ پاچین کنمت سایبان

آل پاچینو در بازآفرینی و بزرگداشت سی‌سالگی نمایش گلن‌گری گلن راس از دیوید ممت در برادوی بازی کرد؛ این نمایش از اکتبر ۲۰۱۲ تا ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۱۳ ادامه داشت. او همچنین در نمایش عروسک چینی که دیوید ممت برایش نوشته‌بود، بازی کرد. عروسک چینی از ۴ دسامبر ۲۰۱۵ تا ۲۱ ژانویه ۲۰۱۶ ادامه داشت. پیش‌نمایش‌های عروسک چینی در اکتبر ۲۰۱۵ انجام شده‌بودند.

پاچینو برای اجرای نمایش هندی به دنبال برانکس است در جشنواره دو جهان، به اسپولتو در ایتالیا رفت. این اولین سفر پاچینو به ایتالیا بود؛ او بعداً در مصاحبه‌ای از این تجربه یاد کرد: «اجرا برای مخاطب ایتالیایی تجربه‌ای شگفت‌انگیز بود.» پاچینو و کلایبورگ جزو بازیگران قسمتی از سریال ان‌وای‌پی‌دی به نام «حلقه مرگ‌آور خشونت» بودند که در ۱۲ نوامبر ۱۹۶۸ از شبکه ای‌بی‌سی پخش شد. کلایبورگ همچنین در سریالی به نام در جستجوی فردا در نقش «گریس بولتون» بازی می‌کرد. پدر کلایبورگ با ارسال ماهانه پول، به این زوج در مخارج کمک می‌کرد.

از زمان شروع مراسم، این جایزه به دست ۷۷ بازیگر رسیده‌است. والتر برنان با سه جایزه، بهترین عملکرد را نسبت به دیگر بازیگران داشته‌است. برنان، جف بریجز، رابرت دووال، آرتور کندی، جک نیکلسون، آل پاچینو، کلود رینس، و مارک رافلو، هر کدام با ۴ نامزدی، بیشتر از هر بازیگر دیگری نامزد دریافت این جایزه شده‌اند.

مهم‌ترین جوایز افتخاری پاچینو عبارتند از: شیر طلایی در ۱۹۹۴، جایزه سیسیل بی دمیل در ۲۰۰۱، نشان ملی هنر در ۲۰۱۱ و جایزه مرکز کندی در ۲۰۱۶. او همچنین جوایزی چون جایزه انجمن کارگردانان آمریکا، جایزه انجمن بازیگران فیلم، جایزه ساترن و جایزه ستلایت را دریافت نموده‌است.

چنان از هول گشتم دست‌پاچه که دستم رفت از پاچین به پاچه

ددلاین در سپتامبر ۲۰۱۲ گزاش داد که فیلمی دربارهٔ جو پترنو با بازی آل پاچینو ساخته خواهد شد. این فیلم براساس کتاب زندگی‌نامه پترنو از جو پزننسکی ساخته شد، که رسوایی جو پترنو، مربی فوتبال دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا، را به تصویر می‌کشید. پترنو در ۷ آوریل ۲۰۱۸ از اچ‌بی‌او پخش شد.

به پا زِ حلّهُ زَربَفت داشت پاچینی چه گویمت که چِه‌ها در میانِ پاچین بود!

فیزیکدان ایتالیایی که پروفسور فیزیک دانشگاه پیزا نیز بود. پدرش لویجی پاچینوتی و مادرش کاترینا کاتانتی بود.

کریستوفر نولان فیلم نروژی بی‌خوابی را با حضور آل پاچینو و رابین ویلیامز بازسازی کرد. نسخه نروژی در ۱۹۹۷ و نسخه نولان در ۲۰۰۲ اکران شد. نیوزویک با اشاره به کاراکتر آرام پاچینو در این فیلم نوشته‌است: «او می‌تواند همان‌طور که بزرگ بازی می‌کند، به شکل میخ‌کوب‌کننده‌ای کوچک بازی کند. او می‌تواند از درون فروبپاشد، همان‌طور که می‌تواند از بیرون منفجر شود.» این فیلم و بازی پاچینو مورد استقبال منتقدان قرارگرفت و در زمان خود امتیاز ۹۳ درصد را از راتن تومیتوز دریافت کرد. عملکرد بی‌خوابی در گیشه نسبتاً متوسط بود و به صورت جهانی ۱۱۳ میلیون دلار فروخت. سیمون، فیلم بعدی پاچینو، چه از نظر استقبال منتقدان و چه از نظر گیشه موفقیتی کسب نکرد.

پاچینو هیچ‌گاه ازدواج نکرده‌است، اما چهار فرزند دارد. جولی ماری (زاده ۱۹۸۹) بزرگ‌ترین فرزند او است که مادرش یان ترنت، مربی بازیگری، است. آنتون جیمز و اولیویا رز، پسر و دختر دیگر پاچینو هستند که در ۲۵ ژانویه ۲۰۰۱ به‌صورت دوقلو متولد شدند. مادر این‌دو بورلی دی آنجلو است که از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۳ با پاچینو رابطه داشت. او از رابطه‌اش با تهیه‌کننده، نور الفلاح، صاحب یک فرزند دیگر در سال ۲۰۲۳ شد. پاچینو در ۸۳ سالگی یکی از پیرترین پدران جهان شده‌است.

به ماچین و به ژاپن شد فسانه بت ایرانی از پاچین و ژوپن