پالودن

بس که از تاب نگاه تو ز آسودن رفت باده چون رنگ خود از شیشه به پالودن رفت

گرچه شیر افکنان بسی بودند کز دهن مغز شیر پالودند

خون دل به ز دیده پالودن که ز پالوده اش لب آلودن

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند جز به دل رفتن در آن ره یک قدم را بار نیست.

دماغم مغز پالودن گرفته خیال عشق پیمودن گرفته

گر بپالودن خون دل من داری میل اوحدی خون دل از دیده بپالود، بیا

همه بالیدن عاشق پی پالودنی آید پی قربان همی‌دان تو هر آنچ پروریدستم

تا لذت پالودنتان شرح دهد ور نیست چگونه هست خواهد بودن

پالوده شوی در طلب پالودن فرسوده شوید در هوس فرسودن

گر خاک ز من به اشک خون پالودن نالید، منال کو گه آسودن