پارس

عجب از کسی در این شهر که پارسا بماند مگر او ندیده باشد رخ پارسافریبت

آسیاب آبی فومستان مربوط به دوره قاجاریه است و در روستای فومستان، بخش مرکزی، شهرستان پارسیان، استان هرمزگان واقع شده است. این اثر در تاریخ یکم آذرماه ۱۳۸۸ با شمارهٔ ثبت ۲۸۱۵۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

باز چون با ز پارسیش افتاد در ... مادرش چه سخت و چه سست

و یکی از آن جمله آنست که بیتی بتازی بنویسی و بی عجم و اعراب و دیگری هم در پهلوی او پارسی بر آن وزن و میزان، چون بر خوانی هر دو یکی باشد و آن تازی پارسی و آن پارسی تازی بر توان خواند برین گونه:

این آرامگاه مزین به کاشی‌های معرفی است که قسمتی از کاشی‌های محراب آن در سال ۱۳۱۶ خورشیدی از طرف ادارهٔ سابق فرهنگ شهرستان جهرم اقدام به انتقال آن به موزه پارس در شیراز گردیده که اکنون در این موزه قرار دارد. در این آرامگاه تعداد ۶ گور وجود دارد که احتمالاً از دانشمندان و برجستگان خفر بوده‌اند. هنوز مقرنس‌های قسمتی از تاق‌ها سالم باقی مانده‌است.جابر حیدری فرد ایران شناس معتقد است بنای مذکور بر روی بنایی قدیم تر ساخته شده است.

آلاپارس ۳۲٫۹۴ کیلومترمربع مساحت و ۲٬۵۳۸ نفر جمعیت دارد و ۱٬۵۰۰–۱٬۶۰۱ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده‌است.

آرتاباز دوم (به یونانی: Αρτάβαζος) (۳۸۹–۳۲۸ پ. م) یک فرمانده و اشراف‌زاده پارسی و ساتراپ فریگیه هلسپونت بود. او پسر فارناباز دوم ساتراپ ایرانی فریگیه هلسپونت و خویشاوند (به احتمال زیاد برادر کوچکتر) آریوبرزن فریگیه و از دودمان فارناکیان بود که در سال ۳۶۴ پیش از میلاد بر ضد اردشیر دوم شورش کرد. همسر اول او زنی گمنام و یونانی از جزیره رودس، که خواهر دو مزدور منتور و ممنون رودسی بود. وی در اواخر عمر، به عنوان ساتراپ باکتریا به اسکندر مقدونی خدمت کرد.

برش پارسا مرد نامی ترست هم از زر دانش گرامی ترست

چو کعبه است بزمش که خاقانی آنجا سگ تازی پارسی خوان نماید

پادشاه پارسائی وز تو مردم شاد دل خوش زید مردم بوقت پادشا پارسا

دگر پارسایان خلوت نشین به عیبش فتادند در پوستین

پیران پارسا بحدیثی کنند مست رندان مست را بنگاهی ولی کنند

او تحصیلات خودرا در هند نزد معلمان انگلیسی و دانشمندان فارسی و عربی فرا گرفت. به زبان‌های فارسی، عربی، انگلیسی و فرانسوی مسلط بود و به شعر و ادبیات پارسی علاقمندی خاصی داشت تا جاییکه خودش می‌گوید در خانوادهٔ ما بالای سفره غذا همیشه صحبت از شعر و ادبیات بود.

و باید که در پیش غیبت کننده نگوید، سبحان الله، اینت عجب»، تا آن کس به نشاط شود و یا دیگران که غافل بوده اند بشنوند و گوید، «اندوهگین شده ام که فلان را چنین واقعه ای اتفاق افتاده است. حق تعالی کفایت کناد» و مقصود آن بود که واقعه وی را دیگران بدانند. و باشد که چون حدیث کسی کند گوید، «خدای تعالی ما را توبه دهاد» تا بدانند که وی معصیت کرده است. این همه غیبت بود، لیکن چون چنین نبود، نفاق نیز با وی به هم که خویشتن به پارسایی فرانموده باشد و به غیبت ناکردن تا از معصیت دور شود و وی به جهل خود پندارد که غیبت نکرده است و باشد که کسی غیبت کند، وی را گوید، خاموش غیبت مکن» و به دل آن را کاره نبود، هم منافق و هم غیبت کرده باشد که غیبت شنونده هم در غیبت شریک است مگر که به دل کاره باشد.

وینک رهی ز جانب سعدی پارسی افشان کند شکوفه و گل بر مزار تو