پاداشن

مرا جز این رخ زرین ز دستگاه نماند وگرنه شعری نبودی ز منت پاداشن

بباغ ملکت و دولت بپاد افراه و پاداشن عدو را خار بی وردم ولی را ورد بی خارم

بقای ذات تو جاوید باد تا باشی هزار نسل مرا چون پدر به پاداشن

جفا باشد به عشق اندر بتر زین که پاداشن دهی مهر مرا کین

خاقانی اگر کسی جفا دارد خو پاداشن او وفا کن و باز مگو

دوستان و دشمنانت در جهان مستوجب اند شادی پاداشن و تیمار بادافراه را

سگ آید بگیرد به پاداشنش بدرّد ز کین پوستین بر تنش

بقای عمر تو بادا به دهر و پاداشن به‌دوست گنج و درم‌ده به‌حضم رنج و وبال

همانا کیفر و مهر خداوندی که هستی تو به یکجا گرم بادافره به یکجا گرم پاداشن

لاجرم شاه جهان بار خدای ملکان آنکه پاداشن شاهان کند و بادافراه