پاانداز

نازم آن سروِ خرامان را که از بس ناز دارد دستهٔ سنبل مدام از شانه پاانداز دارد

تا نباشد یک گلستان خار پاانداز من کی ز کنج غم قدم در باغ و بستان می‌نهم

آنچه از بوی گل و ریحان به دست آرد نسیم صرف پاانداز آن زلف چو سنبل می‌کند

دایم به رهت در دو چشمم بازست صد تحفه ام از نیاز پااندازست

ز مغیلان بخت پاانداز سامان می‌کند هرگهم شور جنون سوی بیابان می‌برد

کنون از سایه خود می‌کنم وحشت خوش آن جرأت که پیش پای شاهین سینه پاانداز می‌کردم

خیالش را بساطی بهر پاانداز می‌جستم پسندیدم به مستی محمل خواب زلیخا را